Zomaar op een lentedag
Onverschrokken in het gras
De vleugels in alle rust,
alsof het er mocht zijn
Zo juist, zo vol van kleur
‘K wil je niet roeren,
verwachten of bedwingen
Niet vangen
en niet meer los laten
Het is genoeg
Jij bent genoeg
‘K wil enkel zien, wat leven doet
Wat wind en tranen doen
met jou
Wat jij doet met woorden,
klanken tot het puntje van je neus
Onverschrokken, de buik in het gras
Ieder moment bang
dat het vervliegt
Dat je wegvliegt
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Dat dit nog geen positieve reactie heeft... Prachtig Ruben! Ik hoop dat je dit uit de realiteit van je leven hebt geschreven.
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor je reactie. Geinspireerd op het leven inderdaad. Jou blog is al een periode ongebruikt. Geen inspiratie?
BeantwoordenVerwijderen