Wanneer woorden niets meer zeggen

Alles wat er te zeggen valt, zeg ik je,
keer op keer,

Met een glimlach bevestig je de woorden,
die zinnen vormen en je gevoelens beantwoorden
Ieder woord: uitgekozen, overwogen, afgewogen,
soms iets overdreven, maar niet voorgelogen

Je gelooft ze,
belooft me,
ze niet te vergeten,

De woorden houden ons in leven,
Verwonderen ons, over de steun die ze geven,
Bij tegenslag, herhaalt en op een voetstuk gezet,
Bij onzekerheid, vertaalt en van de onduidelijkheid gered,


Met als enige grote vijand ... de tijd,


Het vreemde is, dat woorden hun waarde verliezen,
Ze verzanden, vergaan, door ze vaak te verkiezen,
De woorden verdoezelen de gevoelens van thuis,
Het baken van steun niets meer dan een ruis.

Je verliest ze,
verliest me,
in de storm der onzekerheid.

Maar al zijn de woorden misschien wel vergaan,
De gevoelens blijken nog wel te bestaand,
Zonder iets te zeggen lopen we aldaar,
Niet meer vertrouwend op woorden, maar vertrouwend op elkaar